Off we go...

Blog nummer 1 is een feit! Normaal gesproken vloeien de woorden rijkelijk bij mij wanneer ik schrijf voor mijn insta account Pretty old pieces en is inkorten meer regel dan uitzondering. Eindelijk kan ik hier op mijn eigen plekje schrijven zonder na te denken of er wel ruimte genoeg is. Zo leuk! Twijfelen was er dan ook niet bij nadat Lynda mij had gevraagd te gaan bloggen. Als groene, minimalistische interieurfanaat met een voorliefde voor tweedehands spullen. Waar ik ga doen wat ik altijd doe. Mooie, ingetogen plaatjes delen en jullie meenemen in mijn gedachten, mijn wereld, mijn reis. De reis waarin ik mijn keuzes duurzaam en bewust probeer te maken met oog voor mijn medemens en de natuur. Zonder het kopen van overbodige spullen als minimalist. Er werd mij gevraagd mezelf eerst voor te stellen. Laat ik dus beginnen bij het begin, zodat jullie mij iets beter leren kennen.

Ruim 2,5 jaar geleden verhuisden wij als gezin naar Almere. We kochten er een sfeervolle woning, beetje landelijke stijl. Ik was nooit een verzamelaar geweest. Althans dat dacht ik. De hoeveelheid spullen die wij mee moesten verhuizen bewees echter het tegendeel. En dat terwijl al lange tijd de wens bij mij bestond lichter te willen leven. De vraag was, hoe?

Een paar maanden daarvoor was ik terecht gekomen op een blog dat ging over consuminderen. Een vrouw schreef over hoe het grondig ontdoen van bezit en het maken van bewuste keuzes in haar koopgedrag haar in staat stelde niet meer te hoeven werken naast haar werkende partner en een verhuizing naar een klein appartement in Amsterdam mogelijk werd. Met tijd te over om in te vullen zoals zij dat wilde, met activiteiten waar zij gelukkig van werd. Ik verslond al haar blogs, las uren aandachtig over haar reis. Er iets mee doen in de praktijk deed ik niet. Nog niet. Met twee kinderen, een partner, hond en alle spullen die dat met zich meebrengt leek het mij onbegonnen werk. Tel daar het chronische tijd tekort en de aanstaande verhuizing bij op en het plaatje was meer dan duidelijk. Ik kon onmogelijk alles opruimen en huidige keuzes onder de loep nemen om verandering teweeg te brengen. Toch?

Inmiddels was de verhuizing een feit en werd ik diep ongelukkig van de spullen die ik als niet verzamelaar toch allemaal had bewaard en een plek moest geven. De spullen die kostbare ruimte in beslag namen, alles wederom opgevuld. Zonder lege ruimten in huis. En daardoor zonder ruimte in mijn hoofd. Vrij voor creativiteit, dagdromen, rust. Er moest iets veranderen.

In de tussentijd waren meerdere goeroes opgedoken. Ik las veel op Instagram. Begon boeken te lezen. Luisterde podcasts. Minimalisme, ontspullen, slow living. Termen waar ik eerder nog niet over had gehoord spraken mij aan en leerde ik begrijpen. Ik ontmoette Marie Kondo, The Minimalists en andere inspirerende mensen die een leven met minder hadden omarmd. Online dan. En ik leerde van hen. Eindelijk was daar een invulling van het pad dat ik wilde bewandelen om lichter te leven.

En zo begon ik. Iets minder rigoureus dan de schattige Marie inmiddels bekend bij het grote publiek door haar serie op Netflix die adviseert alle spullen uit één categorie op een vaak monsterlijke berg te gooien. Ik snap dat dat angstaanjagend is en indruk maakt. Zoals de spullen bij mij hadden gedaan toen ze in de verhuiswagen gestouwd moesten worden. Er vaker op en neer werd gereden dan goed is voor het milieu. Maar het zou bij mij het tegenovergestelde effect hebben gehad zonder camera’s op mijn snoet. Het zou mij ontmoedigd hebben en ik zou zijn afgehaakt. Dus begon ik met één kast (ja, de kast op de foto) in de woonkamer. Ik haalde er alles uit en vroeg mezelf van elk item kritisch af of ik het nog wilde bewaren. Wat ik niet meer kon gebruiken werd op zolder gelegd waar ik drie kampen maakte. Kamp weggeven. Aan mensen in mijn omgeving en aan goede doelen die de spullen daadwerkelijk nodig hadden. Kamp verkopen. Zo zou het me ook nog iets anders opleveren dan een tekort aan tijd en hoofdpijn van het overpeinzen bij het maken van de juiste keuzes wat te behouden en wat niet. En tot slot kamp weggooien, alleen bedoeld voor de spullen die echt stuk waren of niet meer bruikbaar. Meest van de tijd hield ik namelijk vast aan het motto: de één zijn zooi, vindt de ander mooi. De spullen die wel mochten blijven legde ik terug en gaf ik allemaal een vaste plek. Het waren de spullen die ik ofwel nodig zou hebben, de functionele spullen. Of die items die bij gingen dragen aan mijn geluk, aan het leven dat ik wilde leiden en de persoon die ik wilde worden.

Het was het begin van de reis waardoor ik nu kan zeggen dat ik een minimalist ben. Als ik mezelf in een hokje wil stoppen. Het beestje een naam wil geven. Want eigenlijk ben ik gewoon, net als jij ongetwijfeld, dol op veranderen in huis en wil ik van dat huis een sfeervol thuis maken met dierbare spullen zonder al te veel troep. Een thuis met ruimte. Ruimte voor onze mooiste bezittingen, ruimte om tot rust te komen, te dagdromen en lanterfanten, samen te komen met familie en vrienden en te vieren. Zonder overbodige spullen die afleiden. Met oog voor moeder natuur en de makers van deze spullen, door het maken van duurzamere keuzes. Een mooie toevoeging en aanvulling op deze manier van minimalistisch leven. Maar daar meer over in mijn volgende blogs, die hier vanaf nu wekelijks verschijnen op de donderdag.

Genoeg te vertellen! Hopelijk zie ik je hier terug. En in de tussentijd vind je mij op mijn Instagram account waar ik regelmatig actief ben. Ik zei toch al dat inkorten meer regel is dan uitzondering wanneer ik begin met schrijven?

Liefs,

Rowena